Heb nu even een poosje tijd (lees zin) om een stukje te schrijven. Het is alweer een poosje geleden sinds mijn vorige blog en ik kan met blijdschap vertellen dat ik inmiddels kan landen! Hè hè het heeft even geduurd maar het gaat nu prima.
Afgelopen twee vluchten gingen prima. Ik sta op het punt om solo te gaan dus ik denk wel dat ik kan zeggen dat het goed gaat hier in Arizona.
Afgelopen zondag stond ik op het schedule om les elf te gaan vliegen.
Les elf is een beetje een speciale les omdat dit met een andere instructeur is, ik dacht dat dit was om te checken of we alles wel goed aangeleerd krijgen. Meer om Trace te testen. Maar het was uiteindelijk een checkride waarbij ik ook kon zakken.
Opzich vond ik het niet heel erg lekker gaan. M’n landingen waren nog niet helemaal van mezelf. Andy Gilbert (de instructeur) heeft tijdens het laatste deel van de landing (wat de flare heet) toch ook nog wel wat gedaan. Alleen kwam dat omdat ik normaal te hoog aan het flaren was. De flare houd in dat je zonder motor vermogen je daalhoek steeds kleiner maakt waardoor je als het ware nog even boven de runway zweeft. Andy heeft mij geleerd veel lager te flaren waardoor er een boost kwam in mijn landingen ze gingen veel beter. Mijn laatste landing was zelfs op de runway nummers en heel zacht. Een mooie afsluiting dus. Gelukkig was Andy heel enthousiast over mijn vliegkunsten en zag geen probleem om mij solo te sturen.
Eindelijk waren les twaalf en dertien ingeplant voor afgelopen vandaag. Les twaalf is nog met je instructeur om de puntjes op de i te zetten en dan na die les stapt hij uit en dan mag je één circuitje doen. Dat is dan les dertien. Dus ik vanmorgen om 9.00 uur de préflight en walkaround te doen enzo… Komt m’n instructeur aan. Met walkietalkie zodat ik mocht twaalf goed gaan ik bij dertien nog wat kon vragen mocht het niet goed gaan. Nouwja ikke opstijgen ging allemaal prima. Maar tijdens elk circuitje wordt de wind harder en komt steeds meer scheef op de baan te staan, dit heet crosswind. Op een gegeven moment moest ik op de wind insturen zodat je min of meer scheef naar de runway gaat. Mijn landingen waren bijna allemaal perfect, heel mooi zacht. Alleen toen we het laatste circuitje draaiden heeft Trace Oxford Dispatch opgebeld om te vragen wat de wind zou doen. Het was op dat 15 knopen crosswind, de limiet om een student voor de eerste keer solo te laten gaan is 5 knopen. Solo zat er vandaag voor mij dus niet in. Wel balen, Trace vond dat ik er klaar voor was en ik ook. Nouwja daar houd de wind dus mooi geen rekening mee…
Morgen ga ik misschien wèl solo, maarja dan doe ik wel weer een nieuw weblogje.
Nou dat was het,
Groetjes Marc
Ps1. Bedankt voor alle commentaren
Ps2. Nog even een foto die ik vandaag in m’n kist gemaakt heb.
Oh en nog even een klassefoto
Ps2. Nog even een foto die ik vandaag in m’n kist gemaakt heb.
Oh en nog even een klassefoto 
